อักษรนำ

อักษรนำ คือ พยัญชนะสองตัวเรียงกัน ประสมสระเดียวกัน พยัญชนะตัวที่หนึ่งจะเป็นอักษรสูงหรืออักษรกลาง ตัวที่สองจะเป็นอักษรต่ำเดี่ยว และพยางค์ที่สองจะต้องอ่านเป็นเสียง ห นำ เช่น

อักษรสูง นำ อักษรต่ำเดี่ยว (สูงนำต่ำเดี่ยว)

ขยิบ       อ่านว่า     ขะ-หยิบ
สงบ       อ่านว่า     สะ-หงบ    
ผลิต       อ่านว่า     ผะ-หลิด
สลัก       อ่านว่า     สะ-หลัก
สมาน     อ่านว่า     สะ-หมาน
ฉลาด     อ่านว่า    ฉะ-หลาด
ฉลอง     อ่านว่า    ฉะ-หลอง  


อักษรกลาง นำ อักษรต่ำเดี่ยว (กลางนำต่ำเดี่ยว)

กนก      อ่านว่า    กะ-หนก
ตลาด    อ่านว่า    ตะ-หลาด
ปรอท    อ่านว่า    ปะ-หรอด
จริต       อ่านว่า     จะ-หริด
อนาถ    อ่านว่า     อะ-หนาด
ตนุ        อ่านว่า     ตะ-หนุ
อร่อย    อ่านว่า     อะ-หร่อย

จะสังเกตได้ว่าพยางค์ที่ 2จะเป็นเสียง ห นำทั้งหมด

*ข้อสังเกต
1. ถ้าพยางค์ที่2 อ่านแล้วไม่เป็นเสียง ห นำ หมายความว่า คำนั้น ไม่ใช่อักษรนำ
เช่น  สบาย  สมาธิ(สะ-มา-ทิ)  ขจาย  อันตราย   เป็นต้น
2. อักษรนำ จะมีตัวนำเป็นอักษร สูงและอักษรกลางเท่านั้น


คำที่มี ห  นำ  เมื่อ ห  นำ อักษรต่ำเดี่ยว จะไม่ออกเสียงตัว ห แต่เสียงแวะวรรณยุกต์ของพยางค์เป็นไปตามเสียงตัว  ห  ได้แก่

ห  นำ  ง   เช่น   หงอก  อ่านว่า  หงอก  (ไม่ใช่ หะ-หงอก)
ห  นำ  ญ  เช่น  หญิง   อ่านว่า   หญิง   (ไม่ใช่  หะ-หยิง)
ห  นำ  น   เช่น  หนาม  อ่านว่า  หนาม  (ไม่ใช่  หะ-หนาม)
ห  นำ  ม   เช่น  แหม   อ่านว่า  แหม    (ไม่ใช่   หะ-แหม)
ห  นำ  ย  เช่น   หยัก   อ่านว่า  หยัก    (ไม่ใช่ หะ-หยัก)
ห  นำ  ร   เช่น   หรอก อ่านว่า  หรอก  (ไม่ใช่ หะ-หรอก)
ห  นำ  ล  เช่น  หลุด   อ่านว่า   หลุด    (ไม่ใช่ หะ-หลุด)
ห  นำ  ว   เช่น   หวี    อ่านว่า   หวี       (ไม่ใช่  หะ-หวี)


คำที่มี  อ  นำ  ย  มีอยู่ 4 คำ  คือ   อย่า  อยู่  อย่าง  อยาก